Υπογονιμότητα, από την μοντέρνα στην μεταμοντέρνα ιατρική σκέψη

ΥΠΟΓΟΝΙΜOΤΗΤΑ, ΑΠO ΤΗΝ ΜΟΝΤEΡΝΑ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤEΡΝΑ ΙΑΤΡΙΚH ΣΚEΨΗ

ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ & ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ

Αλλαγή πεποιθήσεων και προκαταλήψεων που καθορίζουν τη συμπεριφορά και τη δράση μας (αλλαγή νοοτροπίας) 

Η σύγχρονη πραγματικότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια επιλογών στο υπογόνιμο ζευγάρι με συνεπεία να βρίσκεται εγκλωβισμένο σε έναν ανηφορικό μονόδρομο, πλούσιο σε ελπίδες της «νοοτροπίας της αφθονίας» άλλα φτωχό σε αποτελέσματα. 

Ξεκινά από ένα βασικό και επιτακτικό ανθρώπινο συναίσθημα τον «φόβο», που δημιουργείται από την έννοια της «ανάγκης».
Τι μπορεί λοιπόν να κάνει;
Και πρώτα από όλα θέλει να κάνει κάτι;
Τον αφήνει η παραδοσιακή νοοτροπία που υπάρχει γύρω μας;
Σκέπτεται θετικά όταν εκφράζει με απλώς συναισθηματικές καταστάσεις, υποκειμενικές θέσεις, χωρίς να αιτιολογεί τις απόψεις του;

Γνωρίζει ότι επιτρέπεται η ύπαρξη άλλων απόψεων;



Τα στερεότυπα που έχουμε στην σκέψη μας είναι ιδέες έτοιμες σε συσκευασία δώρου και βαθιά ριζωμένες μέσα μας, αποτέλεσμα μακροχρονίων μηχανισμών κοινωνικής επίδρασης βασίζονται σε γενικεύσεις οι οποίες συνήθως είναι αυθαίρετες και εμποδίζουν την λειτουργία της κρίσης.

Αυτή η έλλειψη κρίσης μας οδηγεί σε απλές επιφανειακές αξιολογήσεις και εξιδανίκευση των δικών μας προτύπων, του τρόπου συμπεριφοράς και αρχών του δικού μας κοινωνικού συνόλου. Το αποτέλεσμα είναι η διαστρέβλωση της πραγματικότητας η οποία δυστυχώς επηρεάζει την ζωή και τις επιλογές μας.
Το αντίδοτο στο στερεότυπο τρόπο σκέψης ξεκινά από το σχολείο και ακόμα νωρίτερα από την οικογένεια, μεσώ της παιδείας η οποία δίνει την δυνατότητα στην ανθρώπινη σκέψη να κόψει τις ρίζες των προκαταλήψεων του και να συλλάβει το κόσμο ως σύνολο και όχι σαν ξεχωριστά κομμάτια ανομοιόμορφα μεταξύ τους. Έτσι γεννιέται η πρόοδος. 

Ένα ουσιώδες χαρακτηριστικό του κόσμου στον οποίο ζούμε είναι η συνεχώς αυξανόμενη αλλαγή, όπως σε όλες τις περιοχές της ανθρώπινης δραστηριότητας και φυσικά της μοντέρνας κλασικής ιατρικής, με τον καθημερινώς πολλαπλασιασμό των πληροφοριών, που γρήγορα θεωρούνται απαρχαιωμένες και με καθημερινή αναδόμηση, επανεξέταση και δοκιμασία αυτών των ιδεών.

Μην ξεχνάμε ότι οι πρόσφατες ανακαλύψεις δεν είναι τίποτα περισσότερο από εξειδικεύσεις και λεπτομερειακές διερευνήσεις της βασικής διδασκαλίας της αρχαίας σοφίας (Τζούλιος Ρόμπερτ Οπενχάιμερ).
Στον κόσμο αυτό κανείς δεν μπορεί να ζήσει επιμένοντας στον πάγιο τρόπο τού σκέπτεσθαι.

Αλλαγή νοοτροπίας σημάνει πρώτα απ' όλα αποκατάσταση της εσωτερικής φαντασίας.
Ο άνθρωπος πρέπει να σκέφτεται και να αξιολογεί το κάθε εξωτερικό ερέθισμα.
Κάθε τι που τον βοηθά να πραγματοποιήσει τον στόχο του και είναι πνοή αλλαγής ειδικά για το ζευγάρι.

Η σύγχρονη αναπαραγωγική ιατρική σίγουρα κάνει θαύματα και δεν είναι αμφισβητήσιμο.
Τα κάνει πάντα;
Δυστυχώς όχι !
Υπάρχει ένα κενό και μάλιστα μεγάλο. Μπορούμε να το μικρύνουμε αυτό το κενό με την σημερινή κλασική ιατρική γνώση ;
Η απάντηση είναι όχι.!

Η μοντέρνα δυτική ιατρική παρουσιάζει μια θεαματική συσσώρευση της γνώσης, της οποίας ο κάθε επιστήμονας κατέχει ένα πολύ μικρό τμήμα.
Με αποτέλεσμα, οι ιατροί διαφόρων ειδικοτήτων να χάνουν όλο και περισσότερο τις δυνατότητες και γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ τους.

Η σύγχρονη ιατρική έχει χάσει μία από τις ισχυρότερες δυνάμεις της, αυτή του ανθρώπινου αγγίγματος, την φυσική εξέταση που αντιπροσωπεύει ένα θαυμαστό προνόμιο της ιατρικής. (Abraham Verghese καθηγητής Θεωρίας και Πρακτικής της Ιατρικής και αντιπρόεδρος του Τμήματος Παθολογίας στο Πανεπιστήμιο Stanford).
Η μοντέρνα δυτική ιατρική επιστήμη έχοντας ιδιότητες πολυδαίδαλης οργάνωσης και με τον κλασικό ιατρός να έχει ειδικευθεί σε μηχανικό της υγείας (Monnier), φτάνει συχνά σε φαρμακευτικές και θεραπευτικές αντιφάσεις και αδιέξοδα.
Τα συμπτώματα που θεραπεύει είναι έκφραση της ασθένειας και όχι η ίδια η ασθένεια αυτή καθ’ αυτή.
Ο Σωκράτης διδάσκει: δεν θα πρέπει να επιχειρεί κανείς να θεραπεύσει τα μάτια χωρίς το κεφάλι, ούτε το κεφάλι χωρίς το σώμα, ούτε λοιπόν να προσπαθεί να θεραπεύσει το σώμα χωρίς την ψυχή... γιατί το μέρος δεν μπορεί ποτέ να είναι καλά εάν το όλον δεν είναι καλά".

Η μοντέρνα δυτική επιστήμη ξεχνά ότι στην φύση υπάρχει συν-λειτουργία και όχι λειτουργία.

Η μοντέρνα δυτική επιστήμη ξεχνά ότι τα απλά δομικά στοιχεία του οργανισμού που δημιουργούν τον έμψυχο άνθρωπο παρουσιάζουν μια συνεχή ροή ύλης και ενέργειας και μέσω αυτής ακριβώς αυτής της συνεργικής και δυναμικής διαδικασίας υπάρχει δημιουργία.
Ο Βερνάντ αναφέρει ότι στην μελέτη των φυσιολογικών και παθολογικών φαινόμενων δεν πρέπει να μελετάμε με τον ίδιο τρόπο που μελετάμε ένα αντικείμενο που πέφτει ως αποτέλεσμα της βαρύτητας.

Η θεοποίηση της τεχνολογικής προόδου τη μοντέρνας ιατρικής σε όλο το δυτικό κόσμο μελετά ένα άρρωστο όργανο ως ένα συγκεκριμένο μοντέλο παθολογίας με σκέψη καθαρά τεχνοκρατική, με τάση ποσοτικοποίησης και αναπαράστασης των όσων συμβαίνουν στον άνθρωπο, σε κατάσταση υγείας ή νόσου, μηχανικοποίησης και μέτρησης των πάντων και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την θεραπεία της κορυφής του προβλήματος χωρίς να φθάνει στην βάση της αιτίας.
Θέλει να μορφοποιήσει και να βάλει σε τάξη έναν υλικό άνθρωπο απείρως μεγαλύτερο, αχανές, ασυνεχές και δύσληπτο από αυτήν την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Ξεχνά ότι το σώμα είναι μια κοινωνική σύμβαση και ο τρόπος με τον οποίο βιώνεται, συνδέεται με την ιστορική περίοδο οπού τοποθετείται.
Ο μοντερνισμός στην κλασική ιατρική επιμένει να θεραπεύει την ''Νόσο'' δηλαδή τις παθολογικές μεταβολές που συμβαίνουν στο ανθρώπινο σώμα και εκδηλώνονται με ποικίλες φυσικές ενδείξεις και συμπτώματα.
Οι εξελίξεις που έχουν σημειωθεί στα πλαίσια της μετανεωτερικής εποχής επιβάλουν την θεραπεία της ''Ασθένειας'' δηλαδή της υποκειμενικής ερμηνείας και αντίδρασης του ατόμου σε αυτές τις ενδείξεις και τα συμπτώματα. 
Ο βελονισμός (κινέζικη ιατρική) δεν παρουσιάζει τα μειονεκτήματα αυτά και δεν μελετά ξεχωριστά ένα άρρωστο όργανο σε ένα υγιή οργανισμό, αλλά έχει την διορατικότητα να θεραπεύει πάντα την αιτία των γεγονότων και όχι τα αποτελέσματα της ασθένειας.
Με τον βελονισμό δίνεται η δυνατότητα στον οργανισμό να φέρει εις πέρας το ιαματικό του έργο πριν οι παθολογικές αλλοιώσεις δομών (ιστών και οργάνων) προχωρήσουν σε μη αναστρέψιμο στάδιο.
Ο μοντερνισμός στην κλασική ιατρική όπου ο διεθνισμός της ύλης είναι κυρίαρχος και αναδεικνύεται σε καθοριστικό, και σε κυρίαρχο στοιχείο πρέπει να είναι όπως και στην τέχνη, η ρήξη με το παρελθόν, με τον νατουραλισμό, την παραδοσιακή τέχνη και το παραδοσιακό πνεύμα, και να είναι προσπάθεια ανασυγκρότησης της σχέσης της δυτικής και της ολιστικής ιατρικής.
Ο όρος «μεταμοντέρνος», στην τέχνη ορίζεται (κατά τον Δρ. Κουτσούκο Αναστάσιο), ως «αυτός που σχετίζεται με το σύγχρονο ρεύμα της τέχνης που αντιδρά στις φόρμες του μοντερνισμού και χρησιμοποιεί ποικιλία παραδοσιακών στοιχείων σε πρωτότυπες συνθέσεις», καθώς επίσης αυτός που «ακολουθεί αδιάκοπα τις εκάστοτε τάσεις χωρίς αρχές και σταθερά σημεία αναφοράς» και επίσης « ο ακραίος σχετικισμός στις αξίες και στην επιστημονική μέθοδο και η απόρριψη της αντικειμενικότητας».
Ο μεταμοντερνισμός αντιπροσωπεύει μια ρήξη με το μοντερνισμό.
Αρνείται την ύπαρξη μιας μόνης αλήθειας ή πραγματικότητας. Χαρακτηρίζεται από έλλειψη πίστης σε μια μοναδική, γραμμική και εξελικτική περιγραφή τους.

Μήπως λοιπόν και στην ιατρική συνδυάζοντας τα πλεονεκτήματα της μοντέρνας ιατρικής με την παραδοσιακή κινέζικη ιατρικής, με γραπτά κείμενα για γυναικολογικά θέματα από το 1500 π.Χ., μπορούμε να συνδυάσουμε τα καλύτερα αποτελέσματα κάνοντας την «νοοτροπίας της αφθονίας» πραγματικά πραγματικότητα.?

ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ

ARCHIVES OF HELLENIC MEDICINE 2008, 25(6):790 - 798

... Είναι μάλλον αλαζονικό για κάθε ανθρώπινο εγχείρημα ή σύστημα να θεωρεί ότι έφθασε την τελειότητα.

Ειδικά σε ό,τι αφορά στη δυτική Ιατρική, ο απολογισμός μπορεί να μην είναι όσο καλός νομίζαμε μέχρι τώρα, καθώς φαίνεται για παράδειγμα από τις μελέτες τόσο στις ΗΠΑ όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο ότι ποσοστό μόνο 10–20% των ιατρικών παρεμβάσεων είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως επιφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, ενώ η πλειονότητα χρησιμοποιείται χωρίς να έχει αποδειχθεί το όφελος, με αποτέλεσμα ο όρος επιστημονική Ιατρική ή ιατρική επιστήμη να μοιάζει πραγματικά οξύμωρος και όχι ικανός να αποτελέσει τη βάση διάκρισης της δυτικής Ιατρικής από την ολιστική.

Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι ολοένα και περισσότερα προγράμματα εναλλακτικής Ιατρικής εντάσσονται στα θεσμικά προγράμματα σπουδών των ιατρικών σχολών, εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο την κατάλληλη εκπαίδευση των ιατρών που τα παρέχουν και αποκλείοντας ταυτόχρονα την καπηλεία των μεθόδων αυτών από μη ιατρούς. Η μετριοφροσύνη για τα επιτεύγματα και η προσδοκία στη βοήθεια από άλλες πηγές είναι

χαρακτηριστικά που οποιοδήποτε ανθρώπινο εγχείρημα ή σώμα γνώσης και πρακτικών πρέπει να διαθέτει, ειδικά
αν είναι ταγμένο στην υπηρεσία της ανθρωπότητας.
Η σύγχρονη δυτική Ιατρική –λησμονώντας ότι κάποτε βρισκόταν σε μια ανάλογη θέση– παραμένει προσκολλημένη στην ανταγωνιστική παράδοση που έχει τις ρίζες της στις αρχές της νεωτερικότητας παρουσιάζοντας μια αδράνεια σε σχέση με τις λεγόμενες σκληρές επιστήμες να ακολουθήσει τις εξελίξεις που έχουν σημειωθεί στα πλαίσια της μετανεωτερικής εποχής. Αποφεύγει έτσι την επαφή και τη συνδιαλλαγή με το παλιό, το οποίο όμως, στα πλαίσια αυτών των νεότερων θεωρήσεων, επιστρέφει ως νέο.
Κατά τη γνώμη μας, θα πρέπει, αν θέλει να αναβαθμίσει τις υπηρεσίες που προσφέρει και να αποτελεί το σημείο αναφοράς της Ιατρικής του μέλλοντος, να καλωσορίσει πιθανούς νέους συμμάχους, νέες προσεγγίσεις των κοινών σκοπών και κυρίως εποικοδομητική κριτική.

Ν.Γ. Ευαγγελάτος, Α.Γ. Βαϊόπουλος. Α’ Παθολογική Κλινική, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών http://www.mednet.gr/archives/2008-6/pdf/790.pdf