Χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια & βελονισμός

XΡΟΝΙΑ ΑΠΟΦΡΑΚΤΙΚΗ ΠΝΕΥΜΟΝΟΠΑΘΕΙΑ & ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΣ

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΒΕΛΟΝΙΣΜΟ

Τυχαιοποιημένη, τυφλή, ελεγχόμενη μελέτη για την συμβολή του βελονισμού στην χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ), απέδειξε ότι παρουσιάζει αποτελεσματική δράση στη μείωση της δύσπνοιας.

Επιπλέον, με κριτήριο βαθμολογίας την Κλίμακας Borg, αποδεικνύεται ότι ο βελονισμός δρα αποτελεσματικά και ίσως περισσότερο από την κλασική θεραπεία αποκατάστασης.

Ο βελονισμός δρα στο επίπεδο του μυϊκού θωρακικού τοιχώματος με αποτέλεσμα να:

• προωθεί μια ελάττωση της μυϊκής σύσπασης,
• βελτιώνει την θωρακική κινητικότητα,
• βελτιώνει την αναπνευστική φυσιολογία όγκου,
• μειώνει την δύσπνοια προσπάθειας, αρκετή για να οδηγήσει σε βελτίωση της συνολικής πνευμονικής λειτουργίας και την ανοχή στην άσκηση,

σε συνδυασμό με:

• διακοπή του καπνίσματος,
• φαρμακευτική αγωγή, μόνο για τα συμπτώματα και τις επιπλοκές της ΧΑΠ, (κανένα φάρμακο δεν θεραπεύει τη νόσο),
• οξυγονοθεραπεία,
• ασκήσεις που δυναμώνουν τους πνεύμονες (αναπνευστική γυμναστική),
• ισορροπημένη διατροφή.

Το τελικό αποτέλεσμα που παρουσιάζεται είναι η βελτίωση της ποιότητας ζωής και της διατροφικής κατάστασης, λόγο της μείωση του καταβολισμού που προκαλείται από την ενεργειακή δαπάνη που σχετίζεται με τη συνεχή αναπνευστική προσπάθεια.

Η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) είναι μια προοδευτική μακροχρόνια και απειλητική για τη ζωή ασθένεια η οποία προκαλεί φλεγμονή στους πνεύμονες η οποία οδηγεί στην καταστροφή του πνευμονικού παρεγχύματος και στένωση των αεραγωγών, με αποτέλεσμα δυσκολία στην αναπνοή, εύκολου λαχανιάσματος και δύσπνοια. 

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

• δύσπνοια και χρόνιος βήχας, με ή χωρίς φλέγμα,
• κόπωση,
• ανορεξία και απώλεια βάρους με την πάροδο των ετών.

Η βάση για τη δημιουργία του μηχανισμού της αναπνευστικής ανεπάρκειας σε ασθενείς με αποφρακτική πνευμονοπάθεια, είναι αυστηρά δομημένη: δυναμική υπερδιάταση, υποξία, υπερκαπνία. Γίνεται δύσκολη η οξυγόνωση του αίματος και η απομάκρυνση του διοξειδίου του άνθρακα. Αυτές οι αλλαγές προκαλούν δύσπνοια, η οποία δυστυχώς σταδιακά χειροτερεύει), και περιορισμένο εύρος διάτασης του θώρακα.

Το αυξημένο φορτίο του έργου της αναπνοής οδηγεί όχι μόνο στην συμμετοχή επιπλέον μυών αλλά και στην υπερδραστηριότητα τους, γεγονότα που οδηγούν στην εμφάνιση ενός φαύλου κύκλου στον οποίο, στο μέγιστο της αναπνευστικής προσπάθειας, παρουσιάζεται συρρίκνωση και μείωση της έντασης των μυών, η οποία οδηγεί σε μια μειωμένη δυνατότητα της κίνησης του θώρακα.
Αυτή η κατάσταση προκαλεί την απελευθέρωση τοξικών μεταβολιτών από το ισχαιμικό μυϊκό θωρακικό τοίχωμα, που οδηγεί σε περαιτέρω αύξηση της δύσπνοιας, του πόνου και της κόπωσης.