Σαρκοπενική παχυσαρκία

ΣΑΡΚΟΠΕΝΙΚΗ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ

Με τον όρο σαρκοπενική παχυσαρκία εννοούμε πρώτα την απώλεια της μυϊκής λειτουργίας, η οποία ακολουθείται από την απώλεια  της μυϊκής μάζας του σώματός και την ταυτόχρονη αύξηση του ποσοστού του σωματικού λίπους, με αποτέλεσμα το βάρος των ατόμων αυτών να είναι ''φυσιολογικό'' και μόνο λόγω του σχετικού αυξημένου ποσοστού του λιπώδη ιστού τελικά να κατατάσσονται στους παχύσαρκους.

Είναι μια σχετικά νέα ασθένεια η οποία μπορεί να αποτελέσει την κύρια αιτία θανάτου στο εγγύς μέλλον.
Η παρουσία μειωμένης μυϊκής μάζας σε συνδυασμό με μειωμένη δύναμη των μυών ή / και μειωμένη σωματική απόδοση είναι διαγνωστικό κριτήριο της ασθένειας.

Η σαρκοπενία μπορεί να θεωρηθεί:

1/ πρωτογενής (ή σχετιζόμενη με την ηλικία), όταν δεν υπάρχει άλλη προφανής αιτία, εκτός της γήρανσης,

2/ δευτερογενής όταν μία ή περισσότερες αιτίες είναι προφανείς.

3/ πολύ-παραγοντική όταν δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ένα άτομο ότι πάσχει από πρωτογενή ή δευτερογενή κατάσταση.

Η κατάσταση αυτή ορίζεται ως σαρκοπενία στο πλαίσιο ενός πολύπλευρου γηριατρικού συνδρόμου. 
Η μειωμένη μυϊκή μάζα οδηγεί σε μειωμένο βασικό μεταβολισμό, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι αυτοί να παχαίνουν πιο εύκολα.
Συνήθως το φαινόμενο αυτό παρατηρείται σε γυναίκες που βρίσκονται στην εμμηνόπαυση και στους ηλικιωμένους εξ αιτίας της μη ποιοτικά σωστής διατροφής.
Η ισορροπίας μεταξύ πρόσληψης και κατανάλωσης ενέργειας διαταράσσεται μετά την ηλικία των 60 ετών λόγο διαφόρων παραγόντων:

Κοινωνικών παραγόντων: 

• φτώχεια,
• μοναξιά,
• συνταξιοδότηση,
• θάνατος του/της συζύγου,
• κοινωνικής απομόνωσης, 
• θέματα που οδηγούν στην κατάθλιψη με αποτέλεσμα μειωμένη πρόσληψη ενέργειας.

Ασθενειών: 

• άνοια,
• λοιμώξεις,
• κατάγματα,
• νεοπλασίες και ασθένειες του γαστρεντερικού συστήματος μπορεί να προκαλέσουν ανορεξία,
• δυσαπορρόφησης θρεπτικών στοιχείων και αύξηση των απαιτήσεων του οργανισμού σε πρωτεΐνες και ενέργεια,
• φάρμακα, εκ των οποίων ορισμένα μπορεί να προκαλέσουν γαστροενετερικά συμπτώματα, μειωμένη απορρόφηση θρεπτικών ουσιών και απώλεια όρεξης.
• ανατομικών και λειτουργικών προβλημάτων όπως:

έλλειψη οδοντοστοιχίας,
μεταβολές όσφρησης και γεύσης,
μεταβολή της κεντρικής ρύθμισης της πρόσληψης τροφής (μείωση του νευροπεπτιδιού Υ),
μειωμένη αίσθηση της πείνας (ανορεξία της γήρανσης).

Είναι μια νέα ασθένεια η οποία δεν είναι γενικά γνωστή και συνεπώς υποθεραπεύεται.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα:

• ελάττωση της μυικής δύναμης,
• περιορισμό της κινητικότητας, με τάση για πτώσεις και ατυχήματα,
• υποβάθμιση της ποιότητας ζωής λόγω της εμφάνισης καρδιολογικών αρρυθμιών ενώ συχνά εμφανίζονται στηθαγχικά ενοχλήματα ύστερα από μέτρια κόπωση,
• χρόνιας αναπνευστικής πνευμονοπάθειας,
• αυξημένης συχνότητας οστεοπόρωσης και καταγμάτων,
• εκφυλιστικής αρθροπάθειας και ισχυρότερων αρθριτικών πόνων,
• αυξημένης αντίστασης στην ινσουλίνη, που ευνοεί την ανάπτυξη μεταβολικού συνδρόμου και παχυσαρκίας.
• μειωμένης ικανότητα προσαρμογής σε καταστάσεις άγχους με αποτέλεσμα, αυξημένα επίπεδα νοσηρότητας.
  
  

Με την βοήθεια της ευρωπαϊκή Ομάδα Εργασίας για την Σαρκοπενία σε Ηλικιωμένους (EWGSOP) έχει αυξηθεί η ευαισθητοποίησης για για τον έλεγχο, αξιολόγηση και αντιμετώπιση της σαρκοπενίας σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, με απώτερο στόχο να προσδιοριστούν οι διατροφικές στρατηγικές αλλαγές στον τρόπο ζωής και θεραπείας που μπορούν να αποτρέψουν ή να καθυστερήσουν την έναρξη της σαρκοπενίας.