Ολιστική ιατρική & βελονισμός

ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ & ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΣ 

Οι ρίζες της ολιστικής αντιμετώπισης της ανθρώπινης ύπαρξης και ασθένειας χάνονται στις ρίζες των αρχαίων πολιτισμών.

Ο Σωκράτης 470-399 π. Χ. διδάσκει: ''δεν θα πρέπει να επιχειρεί κανείς να θεραπεύσει [ Ιάσθαι ] τα μάτια χωρίς το κεφάλι, ούτε το κεφάλι χωρίς το σώμα, ούτε λοιπόν να προσπαθεί να θεραπεύσει το σώμα χωρίς την ψυχή... γιατί το μέρος δεν μπορεί ποτέ να είναι καλά εάν το όλον δεν είναι καλά''. 

Ο Ιπποκράτης 460-377 π. Χ. γράφει: "Η αρχή των πάντων είναι μια, και το τέλος των πάντων είναι ένα. Τέλος και αρχή είναι το ίδιο πράγμα"

   Ο Κινέζος φιλόσοφος Chang Tsai 1020-1077 αναφέρει ''η ενέργεια είναι η πρώτη αδιαφοροποίητη ύλη''.

  Το 1926 πρώτος ο Jan Christian Smuts 1870-1950 δηλώνει: ''τα ζωντανά όντα είναι οντότητες μεγαλύτερες και διαφορετικές από το άθροισμα των μερών τους''.

Με αυτές τις αρχές λοιπόν το ανθρώπινο σώμα είναι ένα σύνολο βιολογικών οργάνων, αποτελούμενων από στατικά δομικά συστατικά, τα οποία παρουσιάζουν μια συνεχή ροή ύλης και ενέργειας και μέσω αυτής της συνεργικής και δυναμικής διαδικασίας τα απλά δομικά στοιχεία του οργανισμού δημιουργούν τον έμψυχο άνθρωπο.

Το αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης είναι η δημιουργία του όρου ''ολιστική ιατρική'' ως μέθοδο θεραπείας που βασίζεται στον συνδυασμό τόσο των σύγχρονων φαρμακευτικών και χειρουργικών θεραπειών (κλασική ιατρική) όσο και των εναλλακτικών θεραπειών (βελονισμός ομοιοπαθητική) και ψυχολογίας.
Αξιοποιεί δηλαδή όλο το φάσμα των υπαρχόντων θεραπευτικών μέσων, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε θεραπείας.
Φυσικά η κλασική ιατρική αξιοποιείται στην καθημερινή πράξη με όλες τις δυνατότητες που μας παρέχει και δεν επιτρέπεται να μην είναι ο πλέον πολύτιμος σύμμαχος, ιδιαίτερα στο διαγνωστικό τομέα.

Η ολιστική ιατρική έχοντας μια διαφορετική φιλοσοφία προσέγγισης της υγείας και αντιμετωπίζοντας τον άνθρωπο ως ολοκληρωμένη οντότητα και όχι ως μεμονωμένο άρρωστο και πάσχον όργανο, προωθεί ταυτόχρονα την εξέταση του ασθενούς σε όλα τα επίπεδα ύπαρξης του ανθρώπου, σωματικό, διανοητικό, συναισθηματικό, πνευματικό και κοινωνικό και την σχέση του με το περιβάλλον έχοντας ως στόχο  όχι μόνο την θεραπεία της σωματικής νόσου αλλά και την ψυχική ευεξία.
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μηχανή από τον ιατρό και την κλασική ιατρική, που όταν παρουσιάζει πρόβλημα λειτουργίας απλά αλλάζουμε ένα συγκεκριμένο ανταλλακτικό. 

Ο ιατρός δεν πρέπει να ειδικευθεί σε μηχανικό της υγείας. (Monnier).

Τα συμπτώματα πρέπει να θεωρούνται έκφραση της ασθένειας και όχι η ίδια η ασθένεια αυτή καθ’ αυτή. Στόχος δεν είναι μόνο η απουσία τους, άλλα η παρουσία της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας στον άνθρωπο.

• Περίπου 25%-30% των ασθενών που απευθύνονται στον γιατρό υποφέρουν χωρίς να παρουσιάζουν, σύμφωνα με την κλασική ιατρική, μια παθολογία που να μπορεί να ταυτοποιηθεί με μια συγκεκριμένη παθολογική κατάσταση με βάση την κλινική εξέταση ή που να μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί με εργαστηριακό-διαγνωστικό έλεγχο. Είναι όμως άρρωστοι και μάλιστα, δύσκολοι άρρωστοι. Αυτοί ακριβώς οι άρρωστοι παρουσιάζουν υπαρξιακές ασθένειες, ψυχοσωματικής αιτίας (Brisset).

Με αυτές τις αρχές λοιπόν το ανθρώπινο σώμα δεν είναι απλά ένα σύνολο βιολογικών οργάνων, αποτελούμενων από στατικά δομικά συστατικά, αλλά βιολογικό πολυεπίπεδο και και ενιαίο ψυχοοργανικό σύνολο το οποίο παρουσιάζει μια συνεχή ροή ύλης και ενέργειας και μέσω αυτής της συνεργικής και δυναμικής διαδικασίας τα απλά δομικά στοιχεία του οργανισμού δημιουργούν τον έμψυχο άνθρωπο.