Η εξέλιξη του βελονισμού από την παράδοση στην σύγχρονη επιστήμη

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

ΕΞΕΛΙΞΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΣ

Η ιστορία του βελονισμού ξεκινά πριν 4.000 χρόνια στην Κίνα και πριν 160 χρόνια στην Ευρώπη.
Η κινέζικη ιατρική (βελονισμός, βοτανοθεραπεία) είναι μια ολοκληρωμένη ενεργειακή θεωρία με βασικές διαφορές σκέψης και τρόπο προσέγγισης στον άρρωστο και την αρρώστια σε σχέση με τη δυτική κλασσική προσέγγιση.

Δεν χρησιμοποιεί νοσοκεντρικό διαγνωστικό και θεραπευτικό μοντέλο, ούτε κυριαρχεί στην ανθρώπινη φύση αλλά πειθαρχεί σε αυτή.
Τέλος, δεν μετρά αλλά πιστοποιεί την ενέργεια και τη ροή της.

Σύμφωνα με τον Τσάνγκ- Τσάι, ενέργεια είναι «η πρώτη αδιαφοροποίητη ύλη» ή σύμφωνα με τον Τσουάνγκ-Τσού «ενέργεια είναι εκείνο που δεν γνωρίζεται και μεταβάλλεται συνεχώς».

Η κίνηση και ο ρυθμός είναι οι ουσιαστικές ιδιότητες της ύλης – ενέργειας ,σύμφωνα με τη σύγχρονη φυσική, που παίρνει ακατάπαυστα μέρος στον αέναο κοσμικό χορό. 

Ένα παράδειγμα είναι η συνεχής μετατροπή του υγρού νερού (YIN), το οποίο προφανώς είνα πυκνότερο από τον αέρα σε υδρατμούς (YANG) με αποτέλεσμα να ανεβοκατεβαίνει στην ατμόσφαιρα συμμετέχοντας στα καιρικά φαινόμενα κάνοντας τον πλανήτη μας να φαίνεται τόσο δυναμικός και το του νερό να διατηρεί έτσι τον κύκλο του.

Ο άνθρωπος είναι μια συμπύκνωση ενέργειας. Αυτό το αξίωμα της κινέζικης ιατρικής εξηγεί όλες τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ αυτής και της δυτικής ιατρικής, η οποία διαφορετικότητα με τη σειρά της δημιουργεί μια αλληλοσυμπλήρωση παρά μια αντίθεση.  

Τα κλινικά μοντέλα του βελονισμού είναι διαλεκτικά, λειτουργικά, πιο πλαστικά, ανάγλυφα, όχι στατικά και με λιγότερους περιορισμούς. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των τριών αρχών που διέπουν αυτά τα κλινικά μοντέλα:

• Η αρχή της λειτουργίας, η οποία υποστηρίζει τη δομή του οργάνου.
• Η αρχή της πορείας των συμπτωμάτων από τη βάση προς την κορυφή.
• Η αρχή των όμοιων γεγονότων και του συμβολισμού.
  
  

Ο βελονισμός (Κινέζικη Ιατρική) δεν μελετά ξεχωριστά ένα άρρωστο όργανο σε ένα υγιή οργανισμό αλλά θεραπεύει πάντα την αιτία των γεγονότων και όχι τα αποτελέσματα της ασθένειας. Η ιατρική σε όλο το δυτικό κόσμο μελετά ένα άρρωστο όργανο ως ένα συγκεκριμένο μοντέλο παθολογίας με σκέψη καθαρά τεχνοκρατική. Αυτή όμως η καρτεσιανή και νευτώνειος μηχανιστική άποψη είναι ανεπαρκής στη σύγχρονη ερμηνεία του κόσμου και των βιολογικών φαινομένων.

Ο καρτεσιανός Δυϊσμός θεωρεί την ύλη (τον κόσμο των σωμάτων) εντελώς νεκρή και ξεχωριστή από το πνεύμα (το Εγώ) και το εαυτό της.
Την μελετά ως ένα σύνολο ετερόκλιτων παραγόντων και αιτιών που υπάρχουν, δρουν και υπακούουν σε ανεξάρτητους νόμους μιας τεράστιας λειτουργικής μηχανής. Κατά τον καρτεσιανό διαχωρισμό αυτές οι δύο εξηγητικές αρχές, συνυπάρχουν αλλά δεν συν ενεργούν μεταξύ τους.

Η περίφημη ορθολογιστική διατύπωση του Καρτέσιου (Ρενέ Ντεκάρτ 1596-1650) ‘cogito, ergo sum’ (σκέφτομαι άρα υπάρχω) οδήγησε τον δυτικό άνθρωπο να εξισώσει την ταυτότητά του με το μυαλό του αγνοώντας τον οργανισμό του σαν ένα αδιάσπαστο σύνολο. Ο νους διαχωρίστηκε από το σώμα, το μυαλό ανέλαβε να ελέγχει καταπιεστικά τον οργανισμό και η διάσταση αυτή έφερε σε σύγκρουση τη συνειδητή θέληση με τα ασυνείδητα ένστικτα. Το αποτέλεσμα είναι η διάσπαση του ανθρωπίνου όντος, η άρνηση της αρμονίας και της γαλήνης για τον εαυτό του, με αποτέλεσμα να είναι αιχμάλωτος της απογοήτευσης.
Αντίθετα στον παραδοσιακό ανατολικού τρόπου σκέψης, η νοοτροπία αυτού του διαχωρισμού αποτελεί μια από τις κυριότερες καταστάσεις του νου που μόνο με την ηρεμία μπορεί να ξεπεραστεί.

Η συνεχής και δυναμική ισορροπία της κινέζικης σκέψης αποτελούν μια απλοϊκή θεώρηση της σύγχρονης φυσικής και βιοχρονορυθμολογίας. Οι πρόσφατες ανακαλύψεις δεν είναι τίποτα περισσότερο από εξειδικεύσεις και λεπτομερειακές διερευνήσεις της βασικής διδασκαλίας της αρχαίας σοφίας (Τζούλιους Ρόμπερτ Οππενχάιμερ). Ήδη από την αρχαιότητα ο Ηράκλειτος, άπλα παρατηρώντας τα φυσικά φαινόμενα μελετούσε την αρμονία της λειτουργικής σύνδεσης των φαινόμενων. Με τον βελονισμό δίνεται η δυνατότητα στον οργανισμό να φέρει εις πέρας το ιαματικό του έργο πριν οι παθολογικές αλλοιώσεις δομών (ιστών και οργάνων) προχωρήσουν σε μη αναστρέψιμο στάδιο.
Τότε επιτυγχάνεται ίαση, αποκλειστικό προνόμιο της έμφυτης βιολογικής διεργασίας του οργανισμού. Οι θεραπευτικές χειρουργικές τεχνικές, επιβεβλημένες σε μερικές πολύ προχωρημένες παθολογικές καταστάσεις, δεν συνιστούν ίαση υπό την πραγματική έννοια του όρου, αλλά επιτυχή θεραπεία χωρίς ουσιαστική αποκατάσταση των ανατομικών βλαβών του οργανισμού.
Στον βελονισμό χρησιμοποιούνται περί τα 365 σημεία τα οποία δημιουργούν ομάδες οι οποίες ονομάζονται μεσημβρινοί μέσα στους οποίους κυκλοφορεί η ζωτική ενέργεια του οργανισμού.
Η διαταραχή της κίνησης της ζωτικής ενέργειας δημιουργεί την ασθένεια. Η σωστή και ανώδυνη διαδικασία τοποθέτησης για περίπου 20 λεπτά της ώρας της βελόνας στο δέρμα στα σωστά επιλεγμένα σημεία δίνει το θεραπευτικό αποτέλεσμα σε περίπου 15 συνεδρίες με απόσταση 2-5 ημερών μεταξύ τους.
Οι βελόνες που χρησιμοποιούνται είναι μιας χρήσης, αποστειρωμένες και θεωρούνται από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (F.D.A.) των Η.Π.Α ως ιατρικά εργαλεία και συνεπώς η κατασκευή και κυκλοφορία τους ρυθμίζεται από τους ίδιους νόμους που ισχύουν και για τα άλλα ιατρικά εργαλεία π.χ. χειρουργικά νυστέρια, υποδόριες σύριγγες.
Η επιτυχία του βελονισμού ως εναλλακτικής θεραπείας γίνεται όλο και πιο δημοφιλής επειδή η σκέψη του είναι οργανική και οικολογική και η οποία αποτελεί αναμφίβολα και τον κυριότερο λόγο της διάδοσής του στη δυτική κοινωνία. Ο βελονισμός δεν παρουσιάζει τα μειονεκτήματα της δυτικής ιατρικής όπως είναι η θεαματική συσσώρευση της γνώσης, της οποίας ο κάθε επιστήμονας κατέχει ένα πολύ μικρό τμήμα. Με αποτέλεσμα, οι ιατροί διαφόρων ειδικοτήτων χάνουν όλο και περισσότερο τις δυνατότητες και γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ τους.
Στη σύγχρονη κοινωνία, παρατηρείται διαρκώς και συχνότερα εξασθένιση της σχέσης ιατρού – ασθενή. Αυτό αποτελεί έναν από τους λόγους επιτυχίας της εναλλακτικής ιατρικής, όπου οι εναλλακτικοί ιατροί αφιερώνουν περισσότερο χρόνο όχι μόνο συζητώντας (επικοινωνιακό αποτέλεσμα: 7%) με τους ασθενείς για τα προβλήματα και τους φόβους τους, προσπαθώντας να ανακαλύψουν το μυστήριο που περιβάλει τις αρρώστιες αλλά ταυτόχρονα παρακολουθούν και τον τρόπο που λέγονται οι λέξεις και τη γλώσσα του σώματος (επικοινωνιακό αποτέλεσμα: 93%). Αναζητούν μη λεκτικά μηνύματα τα οποία έχουν αυξημένη βαρύτητα και κρίνονται σοβαρότερα από αυτά που λέγονται. Αντίθετα οι ιατροί της κλασσικής ιατρικής ζώντας και εργαζόμενοι στον κόσμο της υψηλής τεχνολογίας διαθέτουν πολύ λιγότερο χρόνο για να προσεγγίσουν τους ασθενείς και τα προβλήματα της καθημερινής τους ζωής.
Ένας εξάλλου σημαντικός λόγος της εφαρμογής του βελονισμού είναι ότι είναι ακίνδυνος.

Μην ξεχνάμε ότι οι θάνατοι προερχόμενοι από φάρμακα είναι συχνότεροι και αυτών που προέρχονται από αυτοκινητιστικά ατυχήματα (Lazarou J., Pomeran Z., Corey PN., ‘JAMA’ 1998: 279 (15): 1200-5.) Μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό JAMA International Medicine από το University of Nottingham για τα αντιχολινεργικά φάρμακα (χρησιμοποιούνται για την χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, τις παθήσεις της ουροδόχου κύστεως, τις γαστρεντερικές διαταραχές και τα συμπτώματα της νόσου του Parkinson) αναφέρει οτι εάν οι ασθενείς τα λάβουν για περισσότερα από 3 χρόνια έχουν 50% πιθανότητες να εμφανίσουν ακόμη και άνοια.
Η εφαρμογή του βελονισμού δεν αποτελεί εμπόδιο στην τυχόν φαρμακευτική ή επεμβατική αγωγή αντίθετα μπορεί να ενισχύσει τις άλλες δυτικές θεραπείες.
Με τον βελονισμό επιδιώκεται μια λειτουργική ανάταση της πάθησης. Μιας πάθησης που δεν παρουσιάζεται ξαφνικά, αλλά συσσωρεύεται (δημιουργείται) βαθμιαία και εκδηλώνεται (ξεσπά) απότομα (Ιπποκράτης). Τέλος, δεν επιχειρεί ποτέ να διορθώσει με τεχνικό τρόπο τα οποιαδήποτε ‘ευ-κακώς κείμενα’ του ασθενούς, σεβόμενος πάντα το primum non nocere ( κατ’ αρχήν μη βλάπτεις).
Ο βελονισμός βλέπει ταυτόχρονα την φωτεινή (Yang) και τη σκοτεινή (Yin) πλευρά του κάθε οργανισμού και κάθε συναισθήματος. Σε κάθε σκέψη διάγνωσης χρησιμοποιείται η σύνθεσης και όχι η ορθολογιστική τεχνική ανάλυση της δυτικής κλασσικής ιατρικής.
Ένα μέρος από τη δράση του βελονισμού οφείλεται στην διέγερση του αυτόνομου νευρικού συστήματος με αποτέλεσμα να προκληθεί έκκριση ουσιών που προκαλούν αναλγησία του πόνου, ανακούφιση από την κατάθλιψη, αλλεργίες και δερματοπάθειες.
Ο βελονισμός είναι χρήσιμος και αποδεκτός σε παθήσεις με πόνο που προέρχονται από οστά, αρθρώσεις, δόντια, μυς, νεύρα και αγγεία. Επίσης ως σπασμολυτικό κοίλων οργάνων του πεπτικού, αναπνευστικού και ουρογεννητικού συστήματος. Έχει σπουδαία αγχολυτική δράση και ικανοποιητικά αποτελέσματα από την απεξάρτηση εθισμών, καταπολέμηση της παχυσαρκίας, σεξουαλικών διαταραχών και υπογονιμότητας.

Ο ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Με μια προσεκτική μελέτη όλων των αρχαίων πολιτισμών διαπιστώνουμε την ύπαρξη θεραπευτικών σωματικών σημείων. Μόνο στην αρχαία Κίνα, αυτός ο τρόπος σκέψης έγινε ένα θεμελιώδες, πολύπλοκο και ολοκληρωμένο οικοδόμημα, διαχρονικό έως τις μέρες μας. Από τη δεξαμενή αυτής της σκέψης δεν ξεφεύγει ούτε μια λεπτομέρεια.

Στην αρχή ο άνθρωπος έχοντας ανάγκη να ερμηνεύσει τον κόσμο χρησιμοποίησε ένα σύστημα εξήγησης κατανοητό, σαφές και ενιαίο το οποίο ήταν ικανό να ικανοποιήσει τόσο την ανάγκη για ερμηνεία όσο και την ανάγκη δράσης στην καθημερινή πράξη, ο οποίος μη διαθέτοντας τον σημερινό όγκο πληροφοριών απευθύνθηκε σε μια σκέψη υποθετική και αναλογική. Αυτός ήταν ένας αναγκαίος και επιβεβλημένος τρόπος νοητικής συμπεριφοράς για τη χρονική εκείνη στιγμή.
Για την εξέλιξη όμως της σκέψης και του πολιτισμού ήταν αναγκαία η εισαγωγή και η εφαρμογή ενός νέου τρόπου ερμηνείας των γεγονότων, η αναλυτική και η ορθολογιστική. Αυτή η σκέψη καρτεσιανού τύπου δημιούργησε την επιστήμη και τον σύγχρονο πολιτισμό. Αυτοί οι δύο τρόποι σκέψης και ερμηνείας δεν αποκλείονται μεταξύ τους αλλά αλληλοσυμπληρώνονται αμοιβαία.
Με τους δύο αυτούς τρόπους σκέψης μπορούμε να δώσουμε μια ώθηση στην ερμηνεία του σύγχρονου ιατρικού βελονισμού. Η ορολογία και οι έννοιες της κινέζικης γλώσσας δεν έχουν την νοηματική ακρίβεια που έχουμε συνηθίσει στην σύγχρονη επιστήμη. Με μια λέξη εκφράζονται περισσότερες έννοιες.
Το Yin και το Yang εκφράζουν δυο πόλους αντιδιαμετρικά αντίθετους σε ότι αφορά το σύμπαν και την ύλη μα πάντα με αρμονική λειτουργική σύνδεση μεταξύ τους.

Αυτήν την μεγαλοφυή αντίληψη για την αρμονική λειτουργική σύνδεση των φαινομένων είχε διαπιστώσει παρατηρώντας τα φαινόμενα και ο Ηράκλειτος.

  YIN & YANG

Ο συνεκτικός ιστός της φύσης και του νου, που εκτίθεται σε όλη την ύπαρξη, ως διαδικασία εναρμόνισης εξασφαλίζοντας μια σταθερή, δυναμική ισορροπία όλων των πραγμάτων.

Η εφαρμογή του Γιν και του Γιανγκ στην Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική αναπτύχθηκε από τη «σχολή του γιν-γιανγκ» της οποίας ο σημαντικότερος εκπρόσωπος ήταν ο Ζου Γιαν (350-270 π.Χ.).

Εκφράζει μια περιστροφική συμμετρία:



 Yang:

• η φωτεινή πλευρά του βουνού
• ο ουρανός
• η ζέστη
• το εξωτερικό
• το άρρεν
  
  

 Yin:

• η σκοτεινή πλευρά του βουνού
• η γη
• το κρύο
• το εσωτερικό
• το θήλυ

Το αποτέλεσμα αυτής της αρχής είναι η έννοια του ανθρώπου που βρίσκεται μεταξύ γης και ουρανού. Βλέπουμε λοιπόν ότι το Yin / Yang είναι έννοιες σχετικές. Ταυτόχρονα, υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Το ένα υφίσταται σε σχέση με το άλλο.

Η ισορροπία τους είναι δυναμική, ποτέ στατική. Αυτός είναι ο ένας τρόπος σκέψης. Το Yin και το Yang μεταφερόμενο στον ανθρώπινο οργανισμό αντιστοιχεί στο συμπαθητικό και παρασυμπαθητικό σύστημα με επίσης δυναμική ισορροπία και ποτέ στατική.
Από την ένωση των Yin και Yang προήλθε η ζωή με την μορφή ενέργειας, που ονομάζεται Qi (Τσί). Το Qi έχει ένα συγκεκριμένο επαναληπτικό ρυθμό εμφάνισης γενετικά προγραμματισμένο. Παρουσιάζει δηλαδή ένα βιολογικό ρυθμό.
Αυτός, στη δυτική επιστήμη εξετάζεται από την χρονοβιολογία, κλάδος της κλασσικής ιατρικής, η οποία δίνει νέους ορισμούς στην έννοια του φυσιολογικού για τους διάφορους βιοχημικούς και ορμονικούς παράγοντες. Η έννοια του φυσιολογικού δεν εξαρτάται μόνο από την χρησιμοποιούμενη μέθοδο ή από το μέσο όρο ενός εξεταζόμενου πληθυσμού αλλά και από τη χρονική στιγμή κατά την οποία έγινε η συγκεκριμένη εξέταση. Αυτές οι ρυθμομετρικές εφαρμογές εισήγαγαν τον όρο χρονοδέσμη, που περιλαμβάνει τις φυσιολογικές τιμές μιας συγκεκριμένης λειτουργίας στις διάφορες ώρες της ημέρας ή του χρόνου. Αυτή η χρονοδέσμη μας επιτρέπει μια καλύτερη κατανόηση μεταξύ των φυσιολογικών και παθολογικών τιμών μιας εξέτασης.
Η ίδια η ασθένεια ασυγχρονίζει ή τουλάχιστον προκαλεί αναταραχή στην ισορροπία αυτού του βιορυθμού. Αυτή η έλλειψη συγχρονισμού μπορεί να φέρει παθολογικές απαντήσεις στην θεραπεία και να επιδεινώσει την κλινική πορεία του ασθενούς. Η θεραπεία λοιπόν πρέπει να συγχρονίσει τεχνικά τον οργανισμό και το αποτέλεσμά του είναι η ευρυθμία η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ευεξίας του ατόμου και σύμφωνα με την παραδοσιακή κινέζικη ιατρική μια λειτουργία ή ένα όργανο προσεγγίζεται πιο αποτελεσματικά υπολογίζοντας τον συγκεκριμένο χρόνο κυκλοφορίας της ζωτικής ενέργειας στον κάθε μεσημβρινό.