Γιατί μακροπρόθεσμα αποτυγχάνει η κλασική διαιτολόγια;

ΓΙΑΤΙ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΕΙ Η ΚΛΑΣΙΚΗ ΔΙΑΙΤΟΛΟΓΙΑ;

Νευροφυσιολογική Ερμηνεία της Διατροφής

Ο άνθρωπος εξελίχθηκε φυλογενετικά σε συνθήκες διατροφικής ένδειας όντας και αυτός ταυτόχρονα κυνηγός και θήραμα όπως όλοι οι ζώντες οργανισμοί.
Η εύρεση τροφής δεν ήταν εξασφαλισμένη ακόμα και για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Αυτό συνετέλεσε στη δημιουργία δόμων οικονομικής λειτουργίας και έτσι ο άνθρωπος απόκτησε την δυνατότητα αποθήκευσης μεγάλων ποσοτήτων ενέργειας με μορφή λίπους σε περιόδους υπερπροσφοράς τροφής, άλλα και μείωση της μεταβολικής δραστηριότητας σε περιόδους στέρησης.

Αυτοί ακριβώς οι αρχέγονοι μηχανισμοί επιβίωσης κινητοποιούνται όταν η απώλεια βάρους είναι άνω του 10% του βάρους και σε σχετικά σύντομο χρονικό διαστήματα (έως ένα χρόνο) με αποτέλεσμα την εμφάνιση του
διαιτητικού παραδόξου:
 ''το μακροχρόνιο αποτέλεσμα της δίαιτας να οδηγεί σε περαιτέρω αύξηση του βάρους''.

Αυτό η διαιτητική παράδοξη συμπεριφορά σήμερα εξηγείται με τον μηχανισμό της νευροτροποποίησης.
Ο όρος νευροτροποποίηση αναφέρεται σε θεραπείες οι οποίες μέσω ηλεκτρικής ή χημικής μεταβολής της μετάδοσης ενός σήματος στο νευρικό σύστημα, διεγείρουν, αναστέλλουν ή συντονίζουν τη δραστηριότητα των νευρώνων ή των νευρωνικών δικτύων.

Η σταθερότητα του σωματικού βάρους σε βάθος χρόνου εξασφαλίζεται μέσω του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ) με την μεταβαλλόμενη πρόσληψη τροφής ανάλογα με τις μεταβαλλόμενες ενεργειακές απαιτήσεις του σώματος. Από την μια η πρόσφατη πρόσληψη θρεπτικών ουσιών και από την άλλη τα ήδη ενεργειακά αποθέματα του λιπώδους ιστού στέλνουν μηνύματα σε μια συγκεκριμένη δομή του κεντρικού νευρικού συστήματος που ονομάζεται υποθάλαμος και αποτελεί τον κεντρικό ρυθμιστή της πρόληψης της τροφής.
Οι πληροφορίες αυτές φτάνουν στον υποθάλαμο μέσω δυο οδών:

• 1/ τον ορμονικό δρόμο μέσω της αιματικής κυκλοφορίας από την περιφέρεια μέσω της ορμόνης λεπτίνη (= μειώνει την υπερφαγία) από το λιπώδη ιστό και της ορμόνης γκρελίνη (= ορεξιογόνο δράση) από το στομάχι)
• 2/ τον νευρικό δρόμο μέσω των νευρωνικών συνδέσεων από άλλες εγκεφαλικές περιοχές μέσω του νευροπεπτιδίου Υ (ΝΡΥ) που είνα ορεξιογόνο και του ανορεξιογόνου πεπτίδιου προ-οπιομελανοκορτίνη. Οι νευρωνικές συνδέσεις κατά την διαδρομή τους ενσωματώνονται μαζί με γνωσιακές, οπτικές, οσφρητικές και γευστικές πληροφορίες οι οποίες συνδέσεις εξηγούν διάφορες συμπεριφορές του παχύσαρκου.

Το νευροπεπτίδιο Y είναι σε αυξημένα επίπεδα σε καταστάσεις stress και οδηγεί σε αυξημένη εναπόθεση λίπους.

Το ΝΡΥ παρατείνει τη διάρκεια λήψης τροφής, με αποτέλεσμα την κατανάλωση μεγαλύτερων γευμάτων με αποτέλεσμα όχι μόνο να διευκολύνει την έναρξη των γευμάτων αλλά και να καθυστερεί επίσης την αίσθηση κορεσμού.
Επίσης, η ορεξιογόνος δράση του είναι μεγάλης διάρκειας αφού συνήθως διαρκεί αρκετές ώρες ή και περισσότερο.
Η κύρια δράση του ΝΡΥ στην αύξηση της όρεξης και του λίπους επιτυγχάνεται χάρη στην δράση του στο ΚΝΣ, ενώ στην περιφέρεια, το ΝΡΥ συμβάλλει στην αύξηση του αγγειακού τόνου συνεπώς της αρτηριακής πίεσης, της αγγειογένεσης στο λιπώδη ιστό καθώς και τον πολλαπλασιασμό των λιποκυττάρων.
Το ΝΡΥ εμπλέκεται επίσης σε διάφορες άλλες φυσιολογικές διεργασίες του εγκεφάλου όπως η μνήμη, η εκμάθηση, η επιληψία, οι κιρκάδιοι ρυθμοί, η σεξουαλική λειτουργία, οι αντιδράσεις στο στρες, και η ρύθμιση της ομοιόστασης της ενέργειας.
Το NPΥ αποτελεί ένα αναπόσπαστο παράγοντα της νευρικής ρύθμισης του ενεργειακού ισοζυγίου.

Μόνο ο βελονισμός και ο ώτο - βελονισμός μπορεί να κάνει εκ νέου ρύθμιση των ομοιοστατικών μηχανισμών ελέγχου του βάρους του σώματος τροποποιώντας και ρυθμίζοντας την λειτουργία του νευροπεπτιδίου Y (Ladan Eshkevari, PhD, Georgetown University Medical Center (GUMC)), τροποποιώντας τις πληροφορίες για την χωρητικότητα του στομάχου (Α. Damasio).

Αυτοί οι τροποποιητικοί μηχανισμοί ελέγχους τους βάρους προσαρμόζονται στην νέα πραγματικότητα και ο οργανισμός ξεχνώντας το προηγούμενο του βάρος, επαναρρυθμίζει το νέο επιθυμητό βάρος και δεν ζητάει πίσω τα απολεσθέντα κιλά.